11gün top oynamadık kasabada ya özlem tavana vurmuş. Baktık iki kıta harekete geçmiş. Ümraniye'den Dolmabahçe'ye uzanan sevgi yumağı...
Bir taraf tıklım tıklım, öbür taraf salkım saçak.
Uğurlayanlar, karşılayanlar... Ve bitmeyen alkış tufanı.
İşte Denizli maçı için stada bu yoğun ilgi arasında, şampiyonluk maçına gidiyormuş edasında giriş yaptı Beşiktaş.
Gururlu ve vakur.
Sahaya dizilişde Aynı Ölçülerdeydi
Bir çizgiye bazen Larin, ötekisine hep N'Koudou...
Oyun kurucu olarak Ljajic sahadaydı ama ilk 20 dakika için söylüyorum Ghezzal'in olmayışı bayağı hissettirdi kendini.
Lakin 20 dakikalık ilk bölümde ender gelişen Osasuna atakları gibiydik ama
Bu Larin gerçeğini atlayacağız anlamına gelmiyordu elbette.
Çocuk kendim pişirir kendim yerim gibi iyi mi!
Koştu, takip etti, hatayı yakaladı ve çok akıllı vuruşla topu çerçevenin içine bıraktı: 1-0.
Vallahi bravo!
Golden sonraki ataklar ise Balkanlar'dan gelen soğuk hava dalgası gibiydi.
Tir tir titreten cinsten.
Arka direk Larin'in arka direkte biten, sayılmayan golünü hibe ediyoruz.
Aboubakar'ın bir dakika içinde bir gol, bir asistle oynamasını neye bağlıyorsun derseniz,
"Takım handikaplı oynamış" derim!!!
Golü kime attırdı diye sorarsanız.
Kendin doldur, kendin iç Ljajic...
3-0'la yolluyoruz takımı soyunma odasına...
İkinci yarı 65'e kadar ölü denizgibiydi.
Dal kıpırdamadı.
Giderayak N'Koudou'nun, ayağının tozuyla da Gökhan Töre'nin kader birliği şutları var kaleyi bulmayan.
Tabii tabeladaki skorun rehavetini de göz ardı edemeyiz.
Çok pas hatası yapmamız da geriye yaslanmamız da gözlerden kaçmadı.
Belki de Sergen Yalçın, "Yorulmayın, topu 50 metrede oynayın" dedi, bilemeyiz.
"Hep hücum oynuyoruz, biraz da defans yapın" diye takımı bilerek geri çekti, bilemeyiz.
Bildiğimiz tek şey her şeyin kontrol altında olduğudur.
Akşam
