Abdullah Avcı geldi, iki kelam etmedin diyorlar...
Kişisel olmamakla beraber, karşı safl ardayken devamlı netameli olduğum birisiyle, Aynı arma, aynı forma için yan yana düşmüşsem, ne diyeyim.
Aynı havayı soluduğun ortamın, İnançları, değerleri ve takıntıları bilinmiyorsa, Ve devamlı buna göre alışveriş yapılıyorsa, Ne diyebilirim ki…
Ne fi kir beyan etsem tek ayağı kısa kalır. Hele bir de her maçta, “Yere yatsana” diye çemkirdiğin teknik direktörse bu üstelik, Konuşacak bir şey bırakmazlar adama!!! Ben dua ediyorum, “Her maçta tribünde koro halinde laf ediyordunuz, şimdi ne yapacaksınız bakalım” diye ortalığı geren biri çıkmadı Allah’tan.
Hani sitemle karışık gözdağı gibi. Şatafatsız, sessizce atılıverildi imzalar.
Ne denilebilinir ki, Beşiktaş’ın ali menfaatleri adına “Hoş geldin” deriz o kadar. Lakin Beşiktaş taraftarını da devamlı bur tip konuların içine düşürmenin de Hiç hoş gözükmemekte olduğunu içten içe telaffuz başlarız. İçinin çok derinliklerinde konuşmanı gerektiren o kadar şey biriktirmiştir belki de Sen konu komşuya ayıp olmasın diye, Mecburen güler yüzlü halini koyarsın orta yere. ‘Demek ki biz de böyle sınanıyoruz’ dersin. Bundan sonraki süreç tamamen, Beşiktaş’ın başarısı,
Ve Sayın Abdullah Avcı’nın Beşiktaş’a ne verdiğiyle orantılıdır. Başarısında elini sıkar, tebrik eder alkışlarız. Baksanıza, Hayat bize profesyonel olmayı öğretiyor. O kadar çok kiralık aşk var ki ortalıkta, Ne gönül ilişkisi bıraktılar, Ne de yürekten bir sevgi.
Akşam
